<p style="font-weight: 400;">Çocuk ve şiir… Birbirine yakışan bu arkadaş sözcükler, zamanın olmadığı bir çocukluk ikindisi gibi menekşelenir gökyüzü defterlerinde. Çocukluğun küçük harfleriyle yazılan bu şiirlerde herkes çocukluğunu da okuyabilir.</p><p style="font-weight: 400;">Gökhan Akçiçek çocukluğunu terk etmeyenlerden. Şiirlerini okurken "Acaba büyüdük mü, yoksa büyüyen çocukluğumuz mu?" sorusu düşüyor kalbimize. Şiir nasıl bitmezse, çocukluk da bitmiyor aslında. Geçen zamanın eskitemediklerinden biri de çocukluktan kalan kalp. Hayret eden, sevinen, kırılan, büyülenen, seven, üzülen, hiç büyümeyen belki de o çocukluğun kalbi. Çocukluk, unutulan ya da sık sık hatırlanan arka bahçesi şairlerin, şiirle sarılanların. Artık bakmayı unuttuğumuz çiçekler, duyamadığımız sesler, çocukluğumuzdaki gibi göremediğimiz, göremeyeceğimiz anneler, babalar, kardeşler, ablalar, arkadaşlar bekliyor bizi zamanı genişleten bu şiirlerde.</p><p style="font-weight: 400;">Süleyman Unutmaz</p>