"...Yine hiçbir yeniliğin beni heyecanlandırmadığı tuhaf uyuşukluktan olsa gerek, o yazıViyana`da geçiriyordum ki, bir kadının spa otellerinden gönderilmiş mektubu geldi, aramızda üçyıldır süren bir ilişki vardı, ona gerçekten âşık olduğumu düşünüyordum. Bana yazdığı heyecandolu on dört sayfa boyunca orada geçirdiği son haftalarda kendisine çok şey ifade eden, hattaonun her şeyi haline gelen bir adamla tanıştığını, sonbaharda evlenmeye karar verdiklerini vearamızdaki ilişkinin bitmesi gerektiğini anlatmıştı. Benimle birlikte olmaktan ötürü pişmanlıkduymuyordu, hatta mutlulukla hatırlıyordu, yeni bir evliliğe adım atarken benimle ilgili anıları,artık geçmişte bıraktığı yaşamının en hoş anıları olarak aklında kalacaktı ve bu ani kararındanötürü onu bağışlayacağımı umuyordu. Bu heyecan dolu mektup sonra son derece dokunaklı sözlerve tesellilerle devam ediyordu, ona kızmamalıydım ve bu ani karar beni üzmemeliydi, onu banageri dönmesi için zorlamamalı veya kendime zarar verecek bir aptallık yapmamalıydım. Giderekdaha da hararetlenen satırlar birbirini takip ediyordu: Daha iyi birini bulacağımı diliyor ve bumektubu nasıl karşılayacağım konusunda endişeli olduğu için ona hemen cevap yazmamıistiyordu. Ayrıca mektubun sonuna ilaveten kurşun kalemle üstünkörü şunlar yazılmıştı: "Biraptallık yapma, beni anla, beni bağışla!"..."