Erden Bolerden, ilk romanı Sürgün Ruhlar Senfonisi`ndeplazalarda robota dönmüş bireyin çıldırışını anlatmıştı. ÇöpEv`de ise bir ailenin cehennemine dalıyor ve çöpe dönüşenhayatların dramını sarsıcı bir dille anlatıyor.Mahalleye döndüm, izlerimi bıraka bıraka. Kendimi çiğneyipkendimi yutmuştum. Ne çeki düzen verecek aklım ne dekendime duyuracak bir harfim kalmıştı. Sağa dönüş yoktabelasının önüne çıktım. Karşı sokağa girdim ve girdiğim gibievim karşımdaydı. Alt komşulu, sokak manzaralı, anneli, babalıevim... Sokak kapısı açıldı, dürtmeden, kendince; ben de içerigirdim, kimseye görünmeden, gizlice.Anneme durumu açıklamak istiyordum, babama da. Olup bitenherşeyi,başımagelenleri,badirelerimianlatsamumursayacaklarını sanmıyordum ama yine de denemekistiyordum. Gerçeği söylemekse pek kolay olmayacaktı. Gerçeğişu an hazmedemez, kusarlardı; tıpkı benim gibi. Kapının önünegeldim, anahtarı yuvasına soktum, kilidi yarım tur çevirdim.Kapı açıldı."Neredesin sen!"diyeçıkıştıbabam."Dışarıdaydım" dedim.