"Edebiyatın gücü de, zaafı da kullandığı malzemeden gelir. Edebiyat sanatının malzemesi sözdür, kelimelerdir. Yeryüzünde insanın var oluşundanberi söz de vardır. Hatta derin bir tefsire tâbi tutmadan bakarsak, İncil`in meşhur "iptida kelâm var idi" âyetine göre, sözün insandan da eski olduğunu görürüz. O hâlde, sözün varoluşundanberi diyelim, söz büyük değişikliklere uğramıştır. "Güzel sanatlardan hiçbirinin kullandığı malzeme, edebiyatın ifade vasıtası olan söz kadar değişiklik geçir-memiştir. Sözün, lengüistik bir kavram olarak dil hâline gelişi, dilden dillerin doğması, daha sonra lehçelerin, şivelerin, ağızların ortaya çıkışı, bütün bu grupların birbirleriyle alış-verişleri; kendi iç yapısında bir dilin bütün hayatiyeti: Kelimelerin doğuşu, ölüşü, mâna değiştirmesi; kelimenin de kendi içinde başka kelimelerle birleşerek yeni kavramlara yol açması, lügatlere giden ıstılah, terim, tâbir, argo ve mecazlarla yeni mânaların kazanılması; sanatkârların, filozofların, ilim adamlarının, lügatlere girmeyen şahsî tasarrufları... hâsılı değişen, zenginleşen, tazelenen, canlanan, büyüyen dil. Onun için güzel sanatlardan hiçbirinin kullandığı malzeme, edebiyatınki kadar zenginleş-memiştir..."