Gözlerimi açtığımda yataktaydım. Ancak bu benim yatağım değildi.Yumuşacık, açık renk yorganın ortasına gömülmüştüm. Tepemdebembeyaz ışıklar vardı. Gözlerim acıyla kamaştı. Bakışlarımı spotlarınkör edici beyazlığından kurtarıp sağıma baktım. Alışveriş yapanmüşteriler... Soluma baktım. Yine alışveriş yapanlar... Büyük birmağazanın orta yerindeydim. Teşhir amaçlı sergilenen iki kişilikyataklardan birinin üzerinde... Ürün kataloğuna sızıp karşıma çıkan ilkmobilyaya uzanıvermişim gibi. Sahipsiz, satılık bir döşekteydim.Hakan Bıçakcı, gezinen, bir görünüp bir kaybolan insanları anlatıyor,fısıl fısıl konuşuyorlar. Küçük takıntıları, manasız paniklemeleri,yenilgileri, gelip geçenleri resmediyor.Tuhaf suçlulukları, belki deSartre okuyan kızı, genişleyen gökyüzünü, köprü trafiğini, beyaz masaörtülerini, baş ağrısını, tesadüfleri, uğultuları, İstanbul`u, metroyu...Hikâyede Büyük Boşluklar Var, kafa karıştırıcı, hatıra didikleyenBıçakcı hikâyeleri... Hayaller Paris, Gerçekler Eminönü...