Paçalarımı sıvamışım, ayaklarım çıplak. Yürüyorum. Islak deniz taşlarıserinletiyor tabanlarımı. Burnuma keskin bir yosun kokusu vuruyor.Kokuyu sen de alıyor musun?" diye soruyorum yanımdakine. Sonrabir bakıyorum, kimsecikler yok etrafta. Rüzgâr şiddetini artırıyor.Uzaklardan, çok uzaklardan, sararmış bir gazete sayfası düşüyorayaklarımın dibine. Eğilip alıyorum onu. Gözüme takılan ilk haberinmanşetini okuyorum...Kötü kaderli güzeller güzeli çocuğun eski fotoğrafı. Dönmeyentopaç. Kopuk güvercin kafası. Kurumuş simit. Rengi siyaha dönmüşeski parka. Ponponlu bere. Nuh`un Gemisi. Miskinler Tekkesi. Birçatı katının duvarlarında aynı tarihli ve aynı manşetli farklı gazetenüshaları... Ve her şeyi, hepsini paramparça eden bir final.Ruhaltı Çocukları, çaresizler için bir sığınak...İhtimaller zinciri... İnce elenip, sık dokunmuş bir dejavu... Bir ilk roman.Emirhan Dağkan G. heyecanlı ve öfkeli bir edebiyatın yeni yazarı.