Bir çift ölü göz gözlerinin içine dikilmiş, öbür dünyadan bunabakıyordu sanki. Ve ne kadar kibar konuşuyordu ölü. Kılığına bak, yaotopark değnekçisi ya durak kâhyasıdır derdin; yüzüne bak, melekmidir nedir; gözüne bak, ölmüş de haberi yok yazık; hiçbir yerinebakmadan sırf dinle, haber spikeri. Ve de ne kadar âşinâ geliyorduAllahım. Ve maalesef nasıl da ürpertiyordu.Deccal olmak, melek olmak Ölü olmak, diri olmakHasta olmak, sağlıklı olmak Erkek olmak, kadın olmak, eşcinselolmak, başka cins olmak (Bir de cins olmak var tabii, o ayrı!) Okadar ayrılar, o kadar başkalar mı gerçekten? Bir bakın, bir düşününbakalım.Sezgin Kaymaz, hem tiryakilerine alıştıkları lezzeti hep yeniden sunan,hem de hep yeni sulara açılan bir yazar.Tekinsizliğin, şiddetin, kötülüğün, olağanüstünün vegündeliğin içinden hep sevinç kuşlarını havalandıran bir yazar, aynızamanda Deccalin Hatırında sevinç kuşları, koma halinin, manyakdoktorların, mafyacıların, polisçilik oynayan polislerin, lubunyaların,haris rantiyelerin ve tabii her zaman olduğu gibi, garibanlarınarasından havalanıyor.