Bazı yolculuklarımı Geceye benzetiyorum ben. Kendi karan-lığımın, ama bir başkasının uykusunun içinde başlayan, gelişen seferler onlar. Kaybolmaktan, kayboluştan sözetmiyorum tam; aramanın, yaklaşıyor olma duygusunun çekirdeğinden eksik olduğu birkaç yolculuğun yanından geçtiğim oldu, ama hiçbirini Geceyle, gecelerle örtuşturmedim bu nedenle: Karanlığın gunışığıyla doğrudan bağlantısı yok gerçekte; içeride o, en içeride bir yerde, ola ki doğumumu önceleyen, varoluşumu, buraya çıkıp gelişimi hazırlayan aylara ait bir ışık, ışıksızlık kesiti: Dönup, dönenip duruyorum olduğum yerde; gövdem, sıkıştığı köşede guç belâ hareket ediyor, görmeyi henuz bilemiyorum gerçi, gene de yavaş yavaş sertleşen kafatasımın dibindeki bir ekrandan hiçbirini teşhis edemediğim göruntuler ölçusuz bir hızla akıyor.