Bu kadar çirkinleşen ve kimliğini kendi elleriyle tahrip edenşehirler bende memleket hissi değil, öfke ve öfkeden yorgundüşünce de acıma ve teessüf hissi uyandırıyor. Memleket hissiile köklere bağlılık arasında bir korelasyon olsa gerek. Birbütün olarak ülkeme bağlıysam da köklerime bağlı değilim.Çünkü köklerimin nerelere uzandığından habersizim. Köklerininsızladığını duymayan insan nasıl bir memleket arar ki kendine?Kendi şehir arşivini açıyor Ayfer Tunç. Biraz, bu memleketindoğal ve toplumsal coğrafyasını hor kullanışımıza diz döverek...Biraz Adapazarı, biraz Karasu, biraz İstanbul Memleket neresorusunun cevabını veremeden bütün memlekete merakîMemleket duygusunda bir gezinti; memleket insanıylayarenlik eden hikâyeler Çerkez gelinlerinin hürmetkârlığı,Bulgar muhacirlerin çalışkanlığı, Boşnak kızlarının güzelliğiArnavutların inatçılığı, Lazların siniri, Abhaz erkeklerinintembelliği, Gürcü kadınlarının huysuzluğu Taşra bandosu,Büyük Çarşıdaki fotoğrafçı, kadınlar hamamı, mesire yeriYengeler, gelinler, refakatçiler Çitlenen ayçekirdekleriningürültüsüyle yazlıkçılar Sakarya Nehrinin kıvrılarakgenişlediği manzaraya karşı rakı Yemekte mutlaka evvelaçorba Piknik tüp, iyi çay, sonsuz sohbet Dere tepe düzgiden, kapı kapı gezen, halis muhlis hikâyelerRefik Halit Karayın 1919da yayımlanmış Memleket Hikâyelerineselamla.Ayfer Tunçun teferruatçı, gören ve dinleyen kaleminden