1952 YILI... Yedikule Verem Hastanesi..."Bu hastanenin üçüncü pavyonunda 28 kişilik büyük bir koğuş vardı. Bir günbu koğuşa bir kucak kemik getirip bırakıverdiler. Zonguldak tan, madenocaklarından geliyordu. Eline üç beş kuruş verilerek ocaktanuzaklaştırılmıştı. Kendi kaderine terkedilmiş, son kuruşu da iyileşmesi içinharcadıktan sonra benim gibi çürük insan deposuna bırakılıvermişti. Birkaçgün sonra bu kemik yığınının yatağın içinde kıpırdayıp bir şeyler yazmayaçalıştığını gördüm. Zonguldak taki eşine mektup yazıyordu. Elinden alıppostaya attırdım. Belki de aldığı antibiyotiklerden olacak, kulakları ağırişitiyordu. Halsizlikten zor konuştuğu için de her sabah işaretle hal hatırsormaya başlamıştık." Diye anlatıyor Rıfat Ilgaz, Burhan Solukçu ile ilkkarşılaşmalarını. Sanatoryumda birlikte geçirdikleri günlerde Ilgaz ınyönlendirmesiyle Solukçu nun çizdiği ilk karikatür, bir madenci deseni...Vesonrasında emeğin çizeri, çizginin emekçisi olma yolunu ilmek ilmek ören birsavaşım, bir direnç, bir duruş... Ülkemizde yozlaştırılan bir sanatanlayışının ve özdeğerlerine yabancılaştırılan bir toplum yaratmasonuçlarını en ciddi boyutuyla yaşadığımız bu dönemde; unutulan bir ustanınyaşam öyküsünü başka bir çizgi emekçisi Kürşat Coşgun un kalemi ve TurhanSelçuk un önsözüyle sunuyoruz siz sevgili okurlarımıza...