"Annemin sesi kulağımda: Dönüp dönüp bakma ardına nemkaldı diye. Yuvamda sıcağın kaldı, vermem!"Hayatın önüne geçemediğimiz acıları, umutla sarıldığımızmutlu anları ve sonu gelmez sıradanlıkları arasında yolalırken kendimizle, sevdiklerimiz ve sevmediklerimizleaslında "hayatla" hesaplaşmalarımız sürüp gidiyor.Kırlangıç Sabahı öyküleri, bir yandan hayatın bizden dahabüyük olduğunu kulağımıza fısıldarken diğer yandan bununaramızı açmasının "çocukça" olduğunu söylüyor. Hangi yaştaolursak olalım bir çocuk kadar büyümeye istekli olmanınneleri değiştirebileceğinin hikâyesini anlatıyor bize.Olduğumuz şeyin, tek gerçeğimiz olduğunu düşünmemizinsaçmalığına gerçek insan hâlleriyle ikna ediyor bizi.Duyguları eskitmeyen, duyarlığı besleyen bir farkındalığakucak açtırıyor. Yaralar açılırken düşülen çaresizliği,çaresizlikte başvurulan yolları ve nihayetinde "gerçeğindağlarına umutsuzlukla çıkılamayacağını" hem içeriden hemdışarıdan görmemizi sağlıyor.Kendiyle, toplumla, hayatla sorunu olanın sadece kendisiolduğunu düşünenleri yalnız olmadığına inandırırkensorunlarla başa çıkma yollarını öğretmeden göstermeyibaşarıyor; hesaplaşmasını büyük sözler söyleme çabasınagirmeden sarsıcı bir içtenlikle yapıyor.