"İçinde rastlantı olmayan, yalnızca salt düşünce ürünü olan bu oyunu kendinekarşı oynamayı istemenin mantık olarak bir saçmalık olduğunu en sığ düşünceyesahip biri bile anlayabilirdi. Çünkü satrancın stratejisi, birbirinden farklı iki beyindefarklı biçimlerde gelişmesidir. Bu özellik oyunu çekici hale getirir. Bu tinsel savaştasiyah, beyazın yapacağı hamleyi tahmin edemez ve çıkarım yapıp engellemeyeçalışır. Diğer taraftan da beyaz siyahın amacını anlamak ve önlemek için uğraşır.Eğer siyahla beyaz aynı kişi olursa, ortaya saçma bir durum çıkar. Beyaz olarakoynarken bir dakika önce siyahın ne amaçladığını unutup hamle yapılmalıdır.Kişinin eş zamanlı olarak bir şeyi bilmesi ya da bilmemesi gibi tuhaf bir durumortaya çıkar. Bu tarz bir ikili düşünme, bilincin mutlak anlamda bölünmesini vesanki mekanik bir alet gibi beynin istendiği an açılıp, istendiği an kapanmasınıgerekli kılar. Anlaşılacağı üzere, satrançta insanın kendisiyle oynaması, kendigölgesinin üzerinden atlamak gibi zıt bir durumdur.""Ömrüm boyunca hiçbir zaman ciddi anlamda bir satranç sanatçısı olmamıştım, kibunun basit bir nedeni vardı. Satrançla her zaman öylesine ve sadece vakitgeçirmek için ilgilenmiştim. Bir saat tahtanın karşısında otursam, bunu aslakendimi zorlamak için değil, aksine ruhsal gerilimden kurtulmak için yapardım.Diğerleri yani gerçek satranç oyuncuları satrancı ciddiye alırken, ben sözcüğüngerçek anlamında "oynuyordum". Satranç için, tıpkı aşkta olduğu gibi bir eşgerekliydi ve güvertede bizim dışımızda satranç meraklıları olup olmadığını dahibilmiyordum.