Sanki kader ressamı, daima birbirine musallat olan ve biri diğerinin pençesinden kurtulmamaları gereken, vefa, ihanet veintikam karakterlerini bir göz alıcı bir levha üzerinde toplamış; vefayı, her türlü hüznü, her türlü talihsizliğiyle Dilaşub`da;ihaneti, hayatının her türlü iğrençliğini, her türlü kötü sonuyla Mahpeyker`de, intikamı, her türlü şiddeti, her türlüdehşetiyle Ali Bey`de canlandırmıştı... Orada bulunanların hepsi ağlaşmaya başladılar. Içlerinden en fazla etkilenen olanMesud Efendi idi ki, Ali Bey, sözünün her cümlesini bitirdikçe"İnanınız vallahi doğrudur! Zavallı çocuk, beni dinlesen neolurdu!" diyerek ümitsizce feryat eder, bir de Mahpeykersin kanlı cesedini ayaklar altında aşağılardı. Zavallı adam, Beyikurtarmak için mümkün olan elden gelebilecek yardımın hiçbirinde kusur etmedi. Fakat kayırma kabul edilemeyecek birdurum olduğundan, zaptiyeler Ali Bey`i götürdüler. Mesud Efendi ise en son insanlığını, Dilaşubtu Fatma Hanımefendi`ninyanına defnettirmek hizmetinde bulunarak gösterdi. Hırvat, yakalanıncaya kadar aldığı yaraların etkisiyle, daha sorgualtındayken geberdi. Abdullah Efendi, olanları duyduğu zaman o türlü kötülerin hiçbir zaman kurtulamadıkları zayıfkalplilik sebebiyle korkusundan öldürücü felç geçirdi. Yalnız, Ali Bey, birkaç ay hapiste kalarak, hükümet izin verdikçeannesinin mezarına gider; orada gerek onun ve gerek Dilaşub`un kara topraklarını gözlerinin yaşı ile ıslatırdı! Ne faydasıvar ki, bu pişmanlık zavallının altı ay içinde kederle mahvolmasından başka bir şeye yaramadı. Meşhurdur ki: SonPişmanlık Fayda Vermez!