Yaşamın cilvesi olan sancıları sızıya dönüştürmemenin yolu, umutsuzluğakapılmamaktan geçmekteydi. Mücadele varsa; sonunda ya başarı ve mutluluk yada hiç bitip dinmeyen, vur-kaç yapan bir sancılar nöbeti vardır. Yaşamın bütünhengâmeleri karşısında gel-git sancılarını sızıya dönüştürüp, içinde yuva yapmasınıengellediysen, korkma! Yaşam hep senden yanadır. İnsanca yaşamak için diren!Kısacık ömrümüzde yaşadıklarımız, hayatı tek başına yaşayan babam için hepruhunun derinliklerinde, kuytu bir yerlerde, dipteki sızı; bende ise sancı olarakdevam etti. Babamın sürekli kimsesizliğinden yakınması, eliyle kalbinin üstünügöstererek, "Şuralarda bir yerde hiç dinmeyen bir sızım var," diye dillendirmesi;beni sürekli dipteki sızının bir ömrün biriktirdiği, iyi-kötü yaşanmışlıkların tortusuolduğu yönünde düşündürüyordu. Sızı babamdaydı, sancı bende. Belki deyanılıyorum; ama, `Sancısız yaşam, yaşamaya değer değildir," diye düşünüyordum.Mücadelemiz ruhumuza, moralimize can suyumuzdur. Canlı kalmak içiniçtiğimiz bu `can suyu`, içimizdeki yüreği sıkan bir el gibi hep bizimle beraberdir.Yüreğimizin her sıkılışı, bütün bedenimizi etkisi altına alan bir iç sıkıntısı, yüreksancısı olarak yüzümüzden ve mimiklerimizden dışımıza taşar. Elimizde değildiryaşananları yeniden dizayn etmek. Elimizde olan, yarına hazır olmaktır.