...Fotoğrafa olan ilgimin, edebiyatçı kişiliğimle ilgisi olduğunu bir okurumun dikkatimiçekmesiyle daha iyi anladım."Senin fotoğrafların, öykülerine ne kadar benziyor", demişti okurum. Sanırım kendiliğindengelişen bir şey bu. Bir öykümde halı dokuyan bir kızı anlatıyorum, yaşamak için halıdokumaktan başka bir şansı yok o çocuğun. Hüznü, acısı gözlerine yansıyor. Kirkiti hervuruşunda yüreğindeki öfke açığa çıkıyor. Bir şekilde tanışıyoruz onunla. Keşke senin gibi birbabam olaydı, diyecek kadar yüreğini açıyor. Fotoğrafını çekiyorum. Acısı, hüznü gülyanaklarına düşüyor. Bir kare fotoğraf ile bütün bir ömrü anlatan bir öykü çıkıyor ortaya.Bir anı, öykü ile de sonsuzlaştırabilir insan ama bir kare fotoğrafta o anı yeniden yaşamak,yeniden düşsel gezilere çıkmak, ne güzel.Umarım, bu siyah/beyaz karelerde, siz de yaşamınızdan bir anı yakalarsınız.