Bu eser, "hoşa giden" tiyatro ile yolunu ayırmak isteyen Samuel Barclay Beckett`in tiyatro oyunlarıyla diğer eserlerinin ve kendi metinlerinden bizzat yaptığı çevirilerin derin ve ayrıntılı bir incelemesini içeriyor. Beckett "öteki" dilde yeni bir müzik bulmaya çalışıyor. Öz-çevirisi, dosdoğru hedefine giden bir ok gibi yayından fırlıyor. Müzik notaları gibi ele aldığı sözcükleri, kukla gibi oynatıyor.Beckett`in yazım tarzı caz müziğine, tiyatrosu da şiirsel-kültürel-dil(bilim)sel-felsefî bir potaya benziyor. Beckett tiyatrosunun kimliği, farklılığından ve kendini aşma istemi kadar tekrar içine kapanmak saplantısından kurtulma isteminden de yüzeye çıkıyor. Yazar Beckett`i Batı kültürünün her alanına ve dönemine çengel atmış evrensel bir kültür adamı olarak görüyor ve öyle takdim ediyor.Kimler yok ki yardıma çağırdıkları arasında! Aristo`dan Adorno`ya, Binbir Gece`den Bergson ve Bram van Velde`ye, Cervantes`ten Camus`ye, Dante`den Deleuze ve Derrida`ya, Freud`dan Foucault`ya, Heraklit`ten Husserl ve Heidegger`e, Kitabı Mukaddes`ten Kant`a, Leonardo`dan Lacan`a, Molière`den Marivaux`ya, Platon`dan Proust`a, Rabelais`den Rafaello`ya, (aralarını kendiniz doldurabilirsiniz), Batı kültürünün tüm "ekâbiri" ve birçok başkaları, özgün alıntı ve yorumlarla konuya bağlanmış olarak, orada...Beckett uzmanı Bruno Clément`ın önsözünde belli-belirsiz ima ettiği gibi, eğer Serpilekin, Beckett`le ve karakterleri ile kendisi arasında bir empati hissetmiş, belki kendini bir anlamda bir Beckett karakteri gibi görmüşse, hiç kuşkusuz diyorum ki, bu çalışmasıyla Beckett`e karşı gelerek "çömleğini kırmış", Beckett dünyasından kendini kurtarmıştır. Her şey bir tarafa mükemmel bir Beckett biyografisi sunuyor bu kitap.