?Osmanlı Mimarı` D`Aronco sergisi, 1893-1909 yılları arasında Osmanlı İmparatorluğu`nun kozmopolit başkenti İstanbul`da yaşamış ve birçok önemli yapıya imza atmış İtalyan mimar Raimondo D`Aronco`nun (Gemona 1857 - Sanremo 1932), bu kentte kaldığı süre içinde gerçekleştirdiği proje, çizim ve krokileri, yüz yıl sonra, yine bu kentte bir arada görme olanağını veren bir derleme. D`Aronco, günümüze ulaşan görkemli mimari anıtlarından da anlaşıldığı gibi, yüzyıllar boyunca farklı kültürlerin buluşma noktası olan bu ayrıcalıklı gözlem noktasından Avrupa`nın uluslararası Art Nouveau hareketine katılmış veİslam-Osmanlı sanatı üzerine düşünceleriyle bu harekete katkıda bulunmuştur. D`Aronco`nun katkısı, Viyana`da odaklanan mimari araştırmanın karakteristik özelliğini oluşturan bir tema içinde yer aldığı için daha da önemlidir: Bu tema, genius loci niteliğiyle halk sanatının yeniden keşfidir ve amacı, ulusal kimliği belirleyen anlatım biçimlerine, dillerin ve kültürlerin etkileşimi çerçevesinde yeni bir canlılık kazandırmaktır. Bu son derece zengin bağlamda D`Aronco`nun yapıtı, orta Avrupa`da sürmekte olan kültürel tartışmayla İslam sanatı arasında bir köprü niteliği taşır; mimar bu köprü işlevini yerine getirirken, Macaristan`da olduğu kadar Viyana`da da yandaşları olan Doğu-Batı etkileşimine yönelik bir ilginin izinden gider. D`Aronco`nun önerileri dekoratif yönlerle sınırlı değildir, organik bir bütün olarak mekânı içerir. Buna bağlı olarak, 1903-1906 yılları arasında Boğaziçi`nde çoğunlukla sarayla bağlantılı seçkin bir müşteriler grubu için yaptığı birçok yalı, ayrıca kent içinde yaptığı binalar (Yıldız yokuşu üstünde çeşme, türbe ve kütüphane, Arnavutköy`de Memduh Paşa yalısının kütüphane ve koleksiyon salonu, Kireçburnu`nda Cemil Bey evi, Galata`da mescit, Tarabya`da İtalyan Büyükelçiliği binası), bize Türk mimari kültürünü yenileme gibi tutkulu bir hedefi olan araştırmasının ana temalarından bazılarını açıklığa kavuşturma olanağını verir. D`Aronco, modernleşme konusunda Avrupa sanatıyla buluşmanın yolunu açarak, "Türklük" ruhunun yakalanabileceğini kanıtlar. Bu, nostaljik tutumlardan arınmış bir yaklaşımla yararlanılan geleneği ihmal etmeksizin, yeni yapım tekniklerinin ve yeni malzemelerin benimsenmesi anlamına gelir.